Radosna twórczośc cz. 3

Dominika

zosiu to jest genialne. tvp2 powinno cie zatrudnic Wesoly

Madeline

no ! lekkie, zabawne, przyjemne iii w koncu poza szpitalem

I like it

paglo90

Madeline uwielbiam Cię.

Po fatalnym dniu się roześmiałam.

DZIĘĘĘKUUUJĘĘĘ!! :*

Hot Adamek zapija smutki Smutny

Madeline

glina417

Spacer z psem, park - czy można sobie wymarzyć lepsze miejsce i okoliczności? Cudnie :*********

Ag@

PaBia Zosia suuuper! ;*
czekam na CD Wesoly

Zosia może tylko jakoś weselej i śmieszniej? Te twoje teksty powalają na ziemie Jezyk

;*

joan0205 · Gość

Zosia jesteś genialna! Uwielbiam ten twój styl opowiadań. Świetnie się czyta. I już z niecierpliwością czekam na kolejne... Wesoly

PaBia

No i moje efekty pracy w trybie natychmiastowym. A co! Chceta długie- mota długie, jakby powiedziała moja pani od historii. Miłego czytania:
Dr. Edyta: No, dobrze, zobaczę, co mogę tu poradzić. Czyli co, widzimy się jutro?
Psycholog: Oczywiście, może o tej samej porze o dzisiaj?
Dr. Edyta: W porządku. Więc do zobaczenia.
Psycholog: Do zobaczenia.
Dr. Edyta(szybkim krokiem wchodząc do sali): Musimy porozmawiać. Poważnie.
Nastolatka: Mi już i tak jest wszystko jedno. Sto pytań w tę, czy we w tę naprawdę nie robi mi różnicy.
Dr. Edyta: Nie bądź złośliwa, proszę cię.
Nastolatka: To nie była złośliwość.
Dr. Edyta: No...W porządku, przypuśćmy że nie. Gdyby nikomu nie zależało na twoim bezpieczeństwie i gdyby nikogo nie obchodziło twoje dobro, to wierz mi że nie usłyszałabyś ani jednego pytania. Więc tak, chciałabym, żebyś mi to wszystko dokładnie wyjaśniła.
Nastolatka: To znaczy?
Dr. Edyta: Żebyś mi wytłumaczyła, czemu nie chcesz się widzieć z rodzicami i jak dokładnie było z...z tym wypadkiem.
Nastolatka: Rodziców nie chcę widzieć dlatego, że mimo tego, że powtarzałam im sto razy, że mam kłopoty to zawsze słyszałam tylko:,,nie przejmuj się...bla bla bla’’. Nienawidzę ich! Z wypadkiem...A przecież pani wie, jak było z wypadkiem!
Dr. Edyta: To co wiem, to to, że chciałaś się zabić dlatego, że miałaś kłopoty w szkole i z tym gangiem tak?
Nastolatka: Tak.
Dr. Edyta: I to była jedyna przyczyna?
Nastolatka: Noo...raczej tak.
Dr. Edyta: Raczej?
Nastolatka: Bo...ja po prostu miałam już dość wszystkiego i...no...miałam doła, tak to można nazwać.
Dr. Edyta: Aha...
Nastolatka: Czy to już wszystko?
Dr. Edyta: Raczej tak. A tak w ogóle, to jak ty się czujesz?
Nastolatka: Bywało lepiej, ale znośnie. Ile jeszcze będę musiała tu zostać?
Dr. Edyta: Jeśli nei będzie żadnych przeciwwskazań, to myślę, że jeszcze kilka dni i będziesz mogła wracać do domu.
Chwila ciszy.
Nastolatka: Sama już nie wiem, co z tym wszystkim zrobić.
Dr. Edyta: Cóż, tym całym gangiem zajmie się policja, twoim zdrowiem my, a resztą twoich kłopotów pani Szafrańska.
Nastolatka: A rodzice?
Dr. Edyta: Ta sprawa już należy do ciebie.
Dziewczyna wzdycha.
Nastolatka: Tak myślałam. Tak się zastawiam....dlaczego ludzie muszą popełniać tyle błędów, których się potem bardzo żałuje, a nie da się już tego wszystkiego naprawić?
Dr. Edyta: Zapewne po to, żeby się czegoś na nich nauczyć.
Nastolatka: Tylko dlaczego to wszystko musi tak bardzo boleć? I czemu człowiek często krzywdzi tą nauką innych?
Dr. Edyta: Wytłumaczę ci to z mojego punktu widzenia: pamiętasz, jak nieraz, kiedy byłaś mała, potłukłaś sobie kolana?
Nastolatka: Pewnie, i to ile razy!
Dr. Edyta: A pamiętasz, dlaczego je sobie potłukłaś?
Nastolatka: Bo się przewracałam. Przez własną nieostrożność.
Dr. Edyta: A widzisz! Gdyby cię to nie bolało, to do dziś byś się przewracała.
Nastolatka: W sumie...to jest i nawet logiczne.
Dr. Edyta: Tak. A jeśli o krzywdzenie innych własną głupotą chodzi to to jest też jakaś szkoła. Bo kiedy się traci czyjąś przychylność, czy zaufanie, to dopiero wtedy wie się, co ważnego zniknęło ci sprzed nosa.
Nastolatka: Racja. Pomyślę nad tym. Nie rozumiem jeszcze tylko jednej rzeczy: czemu w życiu jest jak w górach?
Dr. Edyta: Co?
Nastolatka: No tak. Najpierw wszystko jest pięknie, ślicznie a potem przychodzi nagle jakaś lawina i człowieka totalnie zasypuje.
Dr. Edyta(z uśmiechem): Tego nie wiem. Będziesz musiała to sama przemyśleć.
Nastolatka: Przynajmniej będę miała co robić...
Dr. Edyta: No ,to ja ci już nie będę przeszkadzać w myśleniu. Potrzebujesz jeszcze czegoś?
Nastolatka: Chyba nie. Przecież pani mi wcale nie przeszkadza.
Dr. Edyta: Miło mi to słyszeć, ale mam jeszcze dzisiaj swoje obowiązki. Gdyby coś, to wiesz jak mnie szukać?
Nastolatka: Jasne. Do widzenia.
Dr. Edyta: Do widzenia.
Wychodzi.
Pokój lekarski. Godzinę później.
Dr. Sambor(wchodząc): Cześć. Boże, jak ja się cieszę, że zaczynam dyżur.
Dr. Edyta: Bogiem nie jestem, ale widzę twoją nieukrywaną radość i zapał do pracy.
Dr. Sambor: Chyba w tych worach pod oczami. A co z tą dziewczyną spod szóstki? Dalej się buntuje?
Dr. Edyta: Właśnie niedawno udało mi się porozmawiać z nią jak z normalnym człowiekiem.
Dr. Sambor: No no. Wiedziałem, że jesteś świetnym lekarzem, ale żeby cudotwórczynią to nie. A już myślałem, że dogadanie się z nią jest niemożliwe.
Dr. Edyta: Hej! Niemożliwe nie istnieje.
Dr. Sambor: Taa...W zeszłym tygodniu miałem pacjenta, który był tego samego zdania. Wiesz, co zrobił?
Dr. Edyta: Nie. Co?
Dr. Sambor: Skoczył z dziesiątego piętra, po to, żeby udowodnić, że można przeżyć.
Dr. Edyta: Przecież nie można.
Dr. Sambor: Powiedziałem to samo, jak to od niego usłyszałem. Tylko potem się okazało, że on rzeczywiście przeżył ten upadek.
Dr. Edyta(śmiech): Jakim cudem?
Dr. Sambor: Nie mam pojęcia jakim, ale było dwadzieścia osób, które powołał na świadków. Potem, jak wypytano mieszkańców tego bloku z którego skakał, to znalazło się czterdzieści osób, które to potwierdziły.
Dr. Edyta: Niemożliwe.
Dr. Sambor: A jednak.
Dr. Pawica(wchodząc): No muszę się wam pochwalić.
Dr. Sambor: O, następny. Słuchamy.
Dr. Pawica: Dzięki moim zdolnościom dyplomatycznym udało mi się wynegocjować u tej dziewczyny spod szóstki wzięcie leków.
Dr. Sambor: No proszę, następny cudotwórca. Edyta, zdaje się, że masz konkurencję.
Dr. Edyta: Nie mam nic przeciwko. A poza tym, twoje zdolności dyplomatyczne wyszły na jaw długo po moich zdolnościach pedagogicznych.
Dr. Pawica: A to ciekawe...A tobie co się udało osiągnąć?
Dr. Edyta: Otóż, proszę pana udało mi się z wyżej wymienioną osobą porozmawiać jak człowiek z człowiekiem.
Dr. Pawica: No, proszę. Może trzeba pomyśleć o zmianie zawodu pani doktor?
Dr. Sambor: Naprawdę, popadam przez was w kompleksy.
Dr. Edyta: Jak znajdę wolną chwilę, to pomyślę.
Dr. Sambor: To ja już może nie będę wam przeszkadzać w tej zażartej dyskusji i pójdę do swoich obowiązków.
Dr. Pawica: Taak, świetny pomysł. To może ja pójdę użyć swoich zdolności do wynegocjowania u szanownej dyrekcji urlopu.
Dr. Edyta: Świetnie. A ja sobie tu zostanę i wreszcie sobie odpocznę.
Dr. Pawica: Świetnie. Chodźmy, Michał, nie przeszkadzajmy pani doktor Kuszyńskiej w odpoczywaniu.
Dr. Edyta: Od was.
Dr Pawica: Od nas, nędznych pracowników tego jakże wspaniałego szpitala, pełnego wykwalifikowanych pracowników uzdolnionych pod wieloma kierunkami, e dosłownym tego wyrażenia znaczeniu.
Śmiech, wychodzą.
Po kilku minutach wchodzi ordynator Orlicka.
Ordynator Orlicka: A pani tutaj?
Dr. Edyta: Tak, pozwoliłam sobie zrobić krótką przerwę.
Ordynator Orlicka: Przerwę?
Dr. Edyta: Tak przerwę. Oczywiście, gdybym była potrzebna to jestem...
Ordynator Orlicka: Nie chodziło mi o to. A czy pani przypadkiem nie a często robi sobie takie przerwy?
Dr. Edyta: Niektórzy lubią usiąść i odpocząć, tak jak ja, a niektórzy chodzić po całym szpitalu i pouczać wszystkich dookoła tak jak...
Dr. Lena(stając w progu za Orlicką): Witam, podobno mnie pani szukała.
Ordynator Orlicka: A, dzień dobry. Tak, ale to nic pilnego, tylko prosiłabym panią, żeby po skończonym dyżurze wstąpiła pani do mnie na słówko.
Dr. Lena: Oczywiście.
Ordynator Orlicka: Tak...To ja już pójdę, praca czeka.
Ordynator Orlicka wychodzi. Dr. Starska siada przy biurku.
Dr. Edyta: Ufff. Uratowałaś mi życie.
Dr. Lena(z uśmiechem): Czemu?
Dr. Edyta: Bo szanowna pani Karolina już otwierała usta, żeby zapewne mi powiedzieć, że jestem arogancka.
Dr. Lena: Aha....A o co jej chodzi w ogóle? Słyszałam, że się co ciebie przyczepiła
Dr. Edyta: Mhm, zaczynam się czuć śledzona. Ona jest gotowa zarzucić mi że wszystko robie źle, włącznie z oddychaniem.
Dr. Lena: Eee, chyba nie jest aż tak źle.
Dr. Edyta: Niestety, jest.
Dr. Lena: Ona wcale nie jest taka zła, jak się wydaje.
Dr. Edyta: Mhm, mów do mnie jeszcze. Już zdążyłam ją poznać od najciemniejszej strony i mam o niej jednoznaczne zdanie: ona jest wredna. I tak szybko tego zdania nie zmienię.
Dr. Lena: Nie przejmuj się nią.
Dr. Edyta: Nie mam innego wyboru. Choćbym nawet nie wiem jak przestrzegała wszystkich możliwych przepisów, to ona i tak coś na mnie znajdzie. Za wszelką cenę stara mi się udowodnić, że do niczego się nie nadaję.
Dr. Lena: Wiesz co, spróbuję z nią pogadać...
Dr. Edyta: Nie lepiej nie. Nie chcę, żeby przeze mnie miała do ciebie pretensje. Wystarczy, że ja mam kłopoty, tobie one są zupełnie zbędne.
Dr. Lena: OK., ale będzie mi głupio, że nic nie zrobiłam....
Dr. Edyta: A mi będzie głupio, kiedy Orlicka będzie na ciebie krzywo patrzeć.
Dr. Lena: A ona tak bez powodu...?
Dr. Edyta: A to już jej się spytaj. Dobra, idę na oddział, bo mam ciężkie poczucie winy, że nie dopełniam swoich obowiązków.
Dr. Lena: Pa i nie przejmuj się tym, co ona mówi.
Dr. Edyta: Ale jak mi się nie uda to chyba jej coś zrobię. Cześć.
Wychodzi.
CD(mniej więcej tej samej długości) jutro Wesoly

joan0205 · Gość

Pabia, dla mnie wciąż jest za krótkie Jezyk

Super oczywiście! Czekam na jutrzejszy CD Wesoly

gwiazda0

Dominika

pabia super i czekam na ciag dlaszy !

PaBia

Jenyś ja tu się rozciągam, naginam, przeginam, wyginam i przeciągam a im ciągle za krótko! To co ja mam kurcze za każdym razem długość encyklopedii dawać? Lol

paglo90

andzia

PaBia rozbrajasz mnie, co Cie tak naszla wena, tak domagam sie dlugosci encyklopedii

ja nie wiem kiedy, a Goch i Magda, co z wami?